مفاسد ناشی از پخش و پرداخت پول به عامه مردم
اصلاح و واقعی کردن قیمت ها یک ضرورت است، ولی دشمنان ملّت ایران در پشت این ضرورت قرار گرفته و به لطایف الحیل به پخش پول و نابود کردن درآمدهای عمومی کمر بسته اند. پخش درآمدهای عمومی ابزار مؤثّر براندازی ملّت ایران است که به برخی از مفاسد آن اشاره می کنم:
1 – طیف ناهنجار یارانه بگیرها؛
نمی توان کاملاً تشریح کرد که طیف حدود 75 میلیون نفر دریافت کنندگان مبلغ 45500 تومان چه گروه هائی از مردم هستند؟ معتادان، قاچاق فروش ها، سارقین و زورگیرها، رباخواران، متکدّیان، ولگردها، برج سازها و کسانی که ملت را غارت کرده و تبعیض نفرت انگیزی را به جامعه تحمیل کرده اند، دارندگان خودروهای چند صد میلیون تومانی، جنایت کارانی که زندانی و از حقوق اجتماعی محروم شده اند و عناصری که قلم از برشمردن نام آنها شرم دارد، در این گروه ها هستند. ثروتمندانی که همه نگرانی برخی از نمایندگان، فقط یارانه گرفتن آنهاست، در صف دریافت یارانه قرار دارند. افزون بر آن آقای احمدی نژاد تعداد کسانی که جهت دریافت «یارانه» ثبت نام نکرده اند را 10 الی 15 میلیون نفر اعلام و از آنان تشکر کرد. آنچه مسلّم است این که میلیون ها نفر، از گرفتن یارانه خودداری کرده¬اند، ولی به حساب بیش از 75 میلیون نفر، از درآمدهای عمومی برداشت و هزینه شده است. یعنی «سازمان هدفمند سازی یارانه¬ها» به کانون فساد و دزدی بی پروا از خزانه ملت مظلوم ایران نیز تبدیل شده است. به گزارش خبرگزاری مهر، آقای محمدباقر نوبخت، معاون رئیس جمهور اعلام کرد:
«رقم واقعی پرداخت یارانه ها در هر ماه بیش از 4000 میلیارد تومان است» (اطلاعات–9 آذر 92). مفهوم خبر تکان دهنده مزبور این است که در کشور 75 میلیون نفری ایران، به حساب نزدیک به 90 میلیون نفر از خزانه ملت ایران برداشت شده است. درآمدهای عمومی باید در راستای آرمان شهیدان و جانبازان، به نفع ملت ایران سرمایه گذاری و موجبات اقتدار ملی را فراهم نماید، که با پخش بین این گروه ها به سرکوب ملّت ایران منجر می شود.
2 - تحقیر شخصیت ملّت ایران؛
یارانه ای که در ماه به فرزندان ملّت شهید پرور ایران داده می شود معادل دستمزد 8 ساعت کار در روز یک گارگر ساده افغانی در شهریور ماه سال 1391 است. مردم ایران، عزیزان خود را داوطلبانه به میدان نبرد فرستادند و شهدای بسیاری تقدیم کردند تا رضایت خداوند را جلب و از استقلال کشور و امنیت هم میهنان خود دفاع نمایند. خانواده های این شهدا فرزندانی را بدون هرگونه چشمداشت به قربانگاه فرستادند که در شرایط عادی حاضر نبودند، یکی از آنها را با همۀ ثروت دنیا معاوضه نمایند. آیا این مردم حاضر نیستند که برای دستیابی به استقلال اقتصادی کشور و تأمین منافع ملی با دولت و مجلس همکاری نمایند؟ آیا باید با وعده پرداخت مبلغی ناچیز رضایت آنان جلب گردد؟ پولی که نه تنها قاتق نان مردم نشده بلکه بلای جان آنان شده است. آیا بر این مدیریّت اقتصاد کاملاً ایرانی به تعبیر آقای احمدی نژاد! نامی جز تحقیر شخصیّت ملّت ایران می توان نهاد؟
3 - پنبه کردن رشته ها و پخش سفیهانۀ ثروت ملی؛
در سال های پیش از انقلاب که خانواده ها به گونه عمده با درآمد ناشی از کسب و کار و زحمت امرار معاش می کردند، رسم بود که روزی ده شاهی (نیم ریال) یا یک ریال به فرزندانشان پول تو جیبی می دادند. نوعاً پدران و مادران به لحاظ عقل معاش، با جلب رضایت بچه ها قُلّکی سُفالین که شکافی روی آن بود را در گوشه اطاق چال می کردند (کف اطاق ها گِل و گچ بود) و بچه ها این پول را با دست خودشان به داخل آن می انداختند. هنگامی که قلّک پر می شد، جمع ده شاهی و یک ریالی ها را صرف کیف و کفش و لباس و نوشت افزار فرزندان می کردند و آیندۀ آنان را می¬ساختند. پدر و مادر شرافتمند و با شعور ایرانی، حقوق و درآمد خود را پس انداز و به مصرف اداره بهتر زندگی می¬رساندند و پول خردِ بچّه¬ها را نیز به قُلّک ریخته و جمع می¬کردند. ولی دولت و مجلس ایران عقلشان را روی هم ریخته و به این نتیجه رسیده¬اند که قُلّک را شکسته و سرمایه و دارائی ملت ایران که باید سرمایه گذاری شود را ریز کرده و به اسم 75 میلیون نفر و بیشتر توزیع نمایند! توجّه به عدد و رقم دیگری عمق این سیاست سوء و ویران¬گر را نشان می¬دهد. آقای علی عسگری رئیس سازمان امور مالیاتی کشور، در حاشیه همایش سیاست¬های مالی و مالیاتی «احتمال تحقق درآمدهای مالیاتی تا پایان سال جاری را 41 هزار میلیارد تومان» اعلام کرد (اطلاعات – 27 آذر 92). مبلغ یارانه¬های نقدی در هر سال نیز بالغ بر42 هزار میلیارد تومان (البته بر اساس 75 میلیون نفر نه 90 میلیون نفر) می¬باشد. مفهوم آن این است که کلّ مالیاتی که دولت از صاحبان مشاغل، شامل حقوق بگیران، پس از اختلافات و کشمکش¬ها و فشار زیاد به مؤدّیان و جاری کردن اشک آنها وصول می¬کند، دربست به عنوان یارانه نقدی پخش می نماید! همانند پیرزنی که رشته¬های محکم خود را وا تابیده و مجدداً پنبه می¬نماید. آقای حسینی، وزیر امور اقتصادی و دارائی دولت دهم در جلسه علنی روز یکشنبه 19 مهر ماه سال 1388 مجلس شورای اسلامی در دفاع از کلیات لایحۀ «هدفمند کردن یارانه¬ها» چنین گفت: «...یکی از کارهائی که ما بایستی انجام دهیم همین اصلاح قیمت¬هاست ... اگر ما می¬خواهیم زیر ساخت-ها را درست کنیم، منابع آن را از کجا بیاوریم؟ ما با کمبود منابع مواجه هستیم. اگر قرار باشد که برویم ارز بیشتری بفروشیم، یعنی نقدینگی بیشتری در جامعه تزریق کنیم. یعنی همان تورّمی که طی چند دهه در اقتصاد ایران وجود دارد». آیا آقای حسینی حضور نداشته است تا ببیند که نه تنها منابع حاصل از اصلاح قیمت¬ها به خزانه بر نگشت بلکه بالغ بر5/1 برابر کل آن به صورت نقدی پرداخت و ضایع گردید؟! واقعیت این است که عقل معاش مردم ایران با پخش درآمدهای عمومی ناسازگار می¬باشد. انتخاب عنوان جعلی و ساختگی «هدفمند کردن یارانه¬ها» هدف اصلی که «اصلاح و واقعی کردن قیمت¬ها» و درمان «اقتصاد یارانه¬ای» بود را تحت الشّعاع قرار داد و پرداخت¬های نقدی هدف قرار گرفت! یکی از ده¬ها مورد سخنان احمدی نژاد جهت زمینه¬سازی تصویب لایحه و جا انداختن پرداخت¬های نقدی، گزیده¬ای از سخنان وی در جمع مردم مشهد است: «ما از اساس مخالف حذف یارانه¬ها هستیم، بلکه هدفمند کردن را دنبال می¬کنیم ... ما یارانه¬ها را حذف نمی¬کنیم بلکه آنها را در دسترس دهک¬هایی که باید در اختیارشان قرار گیرد قرار می¬دهیم مثلاً کشاورزان و ... یارانه¬ها را در کف دست خودشان می¬گذاریم تا خودشان مصرف را مدیریت کنند ... و پیش بینی شده که 2 ،3 ماه قبل از شروع طرح، یارانه¬ها در حساب مردم باشد و ما سعی می¬کنیم که این یارانه¬ها را به سمت صنعت ، تجارت، حمل و نقل و تولید سوق دهیم!» (پایگاه خبری تابناک–7 آبان 88) 20 روز پس از اجرای طرح نیز در دیدار با جمعی از مردم استان سمنان شگفتی آفرید و گفت: «یارانه¬ها پول امام زمان و با برکت است و من یقین دارم حضرت ولی عصر (عج) اجرای موفق این طرح را مدیریت کرده و هدایت می¬کنند. عدالت صاحب دارد و صاحب طرح هدفمند شدن یارانه¬ها که مبنای آن عدالت است حضرت مهدی (عج) است». این گونه ریخت و پاش سفیهانه درآمدها، بدعتی تاریخی و مصداق بارز و برجسته¬ای از منهیّات الهی است و به انگیزه فروپاشی نظام اقتصادی ایران و از بین بردن حاکمیت ملّت ایران طراحی شده است. خداوند در ثروت و سرمایه ملّی و مصرف خردمندانه آن، اقتدار و سربلندی ملّت را قرار داده است و نتیجه قهری پخش سفیهانه بیت المال فروپاشی و شکست است. (آیه 5 سوره نساء) حضرت آیت ا... جوادی آملی در بخشی از سخنان روز پنجشنبه 23 آبان 92 و در دیدار با آقای دکتر طیب نیا، وزیر محترم امور اقتصادی و دارایی اظهار داشت: «تأکید قرآن کریم آن است که مال خود را دست سُفَها ندهید و منظور از سفیه کسی است که سفاهت اقتصادی دارد و اگر دین، این مال را عامل قوام، پایداری و تکیه گاه می داند از آن رو است که ملت و قومی که مال ندارد، دستش همیشه بالا و همواره محتاج است ... قرآن کریم در سوره نساء، مال را عامل قیام دانست و در سوره حشر هم راهگشایی کرده و آن را به مثابه خونی تشبیه می ند که در تمام کالبد بدن جریان می یابد».
با ملاحظه این گونه پخش «درآمدهای عمومی» بین 75 میلیون نفر که بارزترین مصداق سفاهت اقتصادی است و دزدی از خزانه، به یاد قدیمی¬ها می فتم که بچه ای بی بالات در نگهداری ابزار و وسایل را سرزنش کرده و می فتند: «با مال کافر هم این طور رفتار نمی نند».
ولی امروز شاهدیم که با سرمایه و ثروت ملتی که برای دفاع از استقلال کشور و آزادی هم میهنان خود، صدها هزار شهید و جانباز تقدیم کرده است، بدترین و بیسابقه¬ترین برخوردها را روا می ارند. اگر منطق قرآن کریم در ضرورت حفظ بیت لمال را قاطع بدانیم، قاطعانه می وان گفت:
تجاوزی که به خزانه کشور روا داشته شده است، خطرناک ر از تجاوز به سرزمین است و نتیجه قهری تسلیم در برابر هر دو تجاوز، بالارفتن دست¬ها و از بین رفتن اقتدار ملی است. ولی به نظر آقای احمدی نژاد: «اگر 2 ، 3 تا از این طرح¬ها در ایران اجرا شود، دیگر اقتصاد ایران قابل مهار کردن نیست»! استثنائاً؛ راست می¬گوید و اقتصاد ایران و پیرو آن نظام سیاسی کشور دچار فروپاشی خواهد شد. بی¬گمان کسانی که ناآگاهانه سیاستِ باز توزیع و پخش درآمدهای عمومی را دنبال کرده و بر آن پای می¬فشارند، صلاحیّت اداره خانه خود را نیز ندارند، چه رسد به این که در دولت و مجلس برای مردم شریف و اندیشمند ایران سیاست¬گذاری و تصمیم¬گیری نمایند. کسانی نیز که آگاهانه این سیاست ویران¬گر را بنیان¬گذاری کرده و پیش برده¬اند، قطعاً خائنین به ملّت و کشور هستند و تداوم این به اصطلاح قانون، تداوم خیانت در امانت مردم ایران است.